Οι Έλληνες καλούνται να ζήσουν εργαζόμενοι και αμοιβόμενοι με ποσά που δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό κόστος ζωής, όπως αυτό τουλάχιστον προσλαμβάνεται από τους ίδιους.
Αν θεωρήσουμε ότι οι πολίτες έχουν υπέρμετρες προσδοκίες, θα έπρεπε το Κράτος να έχει αξιόπιστους μηχανισμούς υπολογισμού του πραγματικού κόστους ζωής και επ΄ αυτού να στηρίζονται όλες οι διαπραγματεύσεις, αμοιβές και αποζημιώσεις.
Επί πλέον είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι κάθε εργαζόμενος θα εργάζεται ουσιαστικά σε μια εργασία την ημέρα (8 ώρες) και θα αμείβεται ικανοποιητικώς, έχοντας έτσι επαρκή χρόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Αντ’ αυτών κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό κόστος ζωής, οι αμοιβές δεν συμβαδίζουν χρονικά με τις πραγματικές απαιτήσεις της ζωής (παιδιά), η σύνταξη για πολλές κατηγορίες πολιτών είναι μεγαλύτερες ακόμα και από τον μισθό και τα ωράρια έχουν προσαρμοστεί σε συντεχνίες και διαδικασίες μεγιστοποίησης των εισοδημάτων. Παραλογισμός επίσης επικρατεί και στις προαγωγές και αποστρατείες στελεχών των ΕΔ.
Ως συνέπεια οι πολίτες καταφεύγουν πολλές φορές σε αθέμιτες πρακτικές και σε διαδικασίες αύξησης του εισοδήματός τους (βλ. κλοπές).
Αν έχετε άλλη άποψη απλά δείτε γύρω σας. Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις είναι παντού. Μόνο οι αρχές δεν το βλέπουν και φυσικά δεν κάνουν τίποτε.
Ωστόσο τα πράγματα είναι απλά και οι λύσεις γνωστές και συγκεκριμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου